Патрабуем неадкладнага перагляду прысудаў і вызвалення 12 палітычных зняволеных (Уладзіслаў Бурын і іншыя)

Заяву праваабарончай супольнасці Беларусі

Мінск, 8 ліпеня 2021 г.

Мы, прадстаўнікі праваабарончай супольнасці Беларусі, адзначаем ўзрослую колькасць судовых рашэнняў, прынятых па палітычна матываваных крымінальных справах з парушэннем асноўных працэсуальных правоў абвінавачаных, якія ў адсутнасць незалежнага, непрадузятага, аб'ектыўнага судовага разбору надаюць асуджэнню рысы адвольнага. Прызначаныя крымінальныя пакаранні па гэтых справах выходзяць за рамкі тых, якія звычайна ўжываюцца ў адсутнасць палітычнага матыву і з'яўляюцца строгімі, не адпаведнымі па характары зробленаму. Крымінальная адказнасць за распальванне іншай сацыяльнай варожасці або варожнечы (арт. 130 КК) селектыўна і дыскрымінацыйна ўжываецца толькі для абароны інстытутаў улады, прычым вылучэнне прадстаўнікоў улады, супрацоўнікаў органаў унутраных спраў, вайскоўцаў і т. п. у якасці сацыяльных груп, якія падпадаюць пад абарону ў гэтым кантэксце, нам уяўляецца неабгрунтаваным. Прынамсі:

Уладзіслаў Бурын 7.06.2021 г. быў асуджаны Брэсцкім абласным судом да пазбаўлення волі тэрмінам на 3 гады па ч. 1 арт. 130 КК за здзяйсненне "наўмысных дзеянняў, накіраваных на ўзбуджэнне іншай сацыяльнай варожасці і варожасці па прыкмеце іншай сацыяльнай прыналежнасці". Да згаданага пакарання ў сувязі з прызнаннем В. Бурына вінаватым па дадзенай справе далучана пакаранне за іншае злачынства па арт. 209 КК, якое раней было прызначана з адтэрміноўкай выканання пакарання, і канчаткова прызначанае пакаранне ў выглядзе 4 гадоў пазбаўлення волі ў папраўчай калоніі.

Судом устаноўлена, што абвінавачаны размясціў у сетцы Інтэрнэт тэкставыя паведамленні, у якіх "негатыўна ацэньваюцца асобы, аб'яднаныя па прыкмеце прыналежнасці ў Рэспубліцы Беларусь да груп "работнікі органаў унутраных спраў і члены іх сем'яў", "вайскоўцы і члены іх сем'яў", "работнікі дзяржаўных органаў і ўстаноў і члены іх сем'яў", якія змяшчаюць у паведамленнях выказванняў пабуджальнага характару, якія фармуюць варожыя сацыяльна-псіхалагічныя ўстаноўкі, якія заклікаюць да гвалтоўна-агрэсіўных дзеянняў, накіраваных на прычыненне шкоды пералічаных сацыяльных груп з боку іншых асоб (насельніцтва Рэспублікі Беларусь)". Гэтыя і іншыя абставіны былі ўсталяваныя без абвяшчэння ў судовым пасяджэнні канкрэтных паведамленняў абвінавачанага. У адкрытым судовым пасяджэнні абвешчаны толькі першыя і апошнія словы выказванняў, а ў прысудзе – наогул не пазначаны, што груба парушае прынцыпы судаводства і надае асуджэння рысы адвольнасці: прысуд не можа быць заснаваны толькі на тых доказах, якія былі непасрэдна даследаваныя ў судовым разглядзе.

Акрамя таго, высновы суда супярэчаць прыведзенаму ў прысудзе зместу заключэння псіхалагічнай экспертызы, згодна з якім абвінавачаны фармаваў негатыўнае стаўленне ў тым ліку да канкрэтных прадстаўнікоў груп «работнікі органаў унутраных спраў» і «вайскоўцы» - якія прымяняюць да ўдзельнікаў пратэстных рухаў («мірным пратэстоўцам») жорсткія меры ўздзеяння, якія падтрымліваюць «антынародны рэжым», а таксама да групы «прыкарытнікі», і акрамя таго аргументаваў гвалтоўна-агрэсіўныя меры ў дачыненні да гэтых «сацыяльных груп» іх уласнымі агрэсіўнымі паводзінамі.

Дзяніс Сырэц быў асуджаны Мінскім абласным судом 11 чэрвеня паводле ч. 1 арт. 130, арт. 369, ч. 1 арт. 368 КК да чатырох гадоў пазбаўлення волі ў калоніі за абразу прадстаўніка ўлады, прэзідэнта і распальванне іншай сацыяльнай варожасці і варожасці, якія выражаліся ў размяшчэнні ў сетцы Інтэрнэт тэкставых паведамленняў-каментароў у чаце.

Аляксандр Жмуро асуджаны Гродзенскім абласным судом па арт. 368 і ч. 1 арт. 130 КК да трох гадоў і шасці месяцаў пазбаўлення волі ў калоніі за абразу прэзідэнта і распальванне іншай сацыяльнай варожасці і варожасці ў дачыненні да супрацоўнікаў АУС шляхам размяшчэння паведамленняў у пратэстных чатах у сетцы Інтэрнэт.

Адносна асуджэння Д. Сырца і А. Жмуро па арт. 369 і ч. 1 арт. 368 КК мы ў чарговы раз пацвярджаем свае неаднаразова выказаныя патрабаванні па дэкрыміналізацыі дыфамацыі і недапушчальнасці пазбаўлення волі грамадзян за абразу службовых асоб, дзяржавы, дзяржаўных органаў і сімвалаў (сумесная заява ад 22 снежня 2020 г.).

Адносна абвінавачвання па артыкуле 130 КК адзначаем, што абмежаванні свабоды выказвання меркаванняў павінны «строга адказваць патрабаванню неабходнасці і суразмернасці» (Камітэт па правах чалавека, заўвагі агульнага парадку №340). Крымінальнае пакаранне ў выглядзе пазбаўлення волі на працяглы тэрмін з'яўляецца празмерным і не адказвае мэтам Міжнароднага Пакта аб грамадзянскіх і палітычных правах.

Ларыса Танкашкур 22 студзеня 2021 года асуджаная судом Першамайскага раёна г. Мінска паводле ч. 1 арт. 179 КК да трох месяцаў арышту (прыступіла да адбыцця пакарання) за перадачу звестак супрацоўнікаў АУС з даступнай ёй па месцы працы картатэкі падпісчыкаў ведамаснай газеты МУС адміністратару пратэстнага тэлеграм-чата, дзе яны былі пасля размешчаныя.

Згодна з дзеючай тады рэдакцыяй артыкула 179 КК караліся незаконныя збіранне альбо распаўсюд звестак аб прыватным жыцці, якія складаюць асабістую або сямейную таямніцу іншай асобы, без яе згоды, якія пацягнулі прычыненне шкоды правам, свабодам і законным інтарэсам пацярпелага. Варта адзначыць, што паняцце "звестак аб прыватным жыцці, якія складаюць асабістую або сямейную таямніцу іншай асобы" недастаткова вызначана ў заканадаўстве, а таму можа прымяняцца адвольна. Ужо пасля разгляду справы крымінальны закон зменены і дапоўнены адказнасцю за незаконны збор і выдаванне персанальных дадзеных – менавіта гэтыя дзеянні і здзейсніла абвінавачаная. Такім чынам, абвінавачаная па сутнасці не здзейсніла крымінальна каральнаю дзею, тым больш, што разгалашэнне персанальных дадзеных падпісчыкаў не пацягнула прычынення рэальнай шкоды іх абараняемым законам правам і свабодам. Разам з тым, Л. Танкашкур было прызначана максімальнае пакаранне па ч.1 арт. 179 КК, звязанае з пазбаўленнем волі, пры наяўнасці альтэрнатыўных відаў пакарання.

Максім Скалкін і Юрый Самусевіч 2 красавіка 2021 года былі асуджаныя судом Слуцкага раёна Мінскай вобласці: М. Скалкін па ч. 1 арт. 13 і ч. 2 арт. 179 КК за прыгатаванне да незаконнага збірання звестак аб прыватным жыцці, якія складаюць асабістую і сямейную таямніцу іншай асобы, здзейсненае службовай асобай з выкарыстаннем сваіх паўнамоцтваў, да 1 года пазбаўлення волі ў папраўчай калоніі са штрафам у суме 5800 рублёў; Ю. Самусевіч па ч. 1 арт. 14, ч. 2 арт. 179 КК за замах на незаконнае збіранне звестак аб прыватным жыцці, якія складаюць асабістую і сямейную таямніцу іншай асобы, здзейсненае службовай асобай з выкарыстаннем сваіх паўнамоцтваў да 1 года 6 месяцаў пазбаўлення волі ў папраўчай калоніі са штрафам у суме 5800 рублёў.

Указаная справа разгледжаная ў закрытым судовым пасяджэнні, што істотным чынам парушыла асноўныя працэсуальныя правы абвінавачаных. Пакаранне за няскончанае менш цяжкае злачынства прызначанае ў выглядзе пазбаўлення волі пры наяўнасці альтэрнатыўных мер пакарання, што дазваляе заявіць аб выбарчым падыходзе да прызначэння пакарання абвінавачаным. У сукупнасці з довадамі, выкладзенымі ў дачыненні да кваліфікацыі дзеянняў Л. Тонкошкур, гэта дазваляе рабіць выснову аб адвольным характары асуджэння М. Скалкина і Ю. Самусевіча.

Аляксей Галоўкін быў асуджаны 7 чэрвеня 2021 года судом Кастрычніцкага раёна г. Гродна па арт. 364 і ч. 1 арт. 366 да трох гадоў пазбаўлення волі ў папраўчай калоніі за пагрозы ў дачыненні да службовай асобы, якая выконвае службовыя абавязкі і ў дачыненні да супрацоўніка органаў унутраных спраў. Паведамленні былі размешчаны абвінавачаным у сеткі Інтэрнэт у Телеграм-канале і адрасаваліся Шуневічу І. і Ю. Караеву. Няма сумневу ў тым, што абвінавачаны не мог рэалізаваць любога роду пагрозы ў дачыненні да названых асоб – цяпер былых міністраў унутраных спраў.

Пры наяўнасці альтэрнатыўных мер пакарання па гэтых менш цяжкіх складах злачынства і адсутнасці шкодных наступстваў дзеі судом быў абраны найбольш цяжкі від пакарання - выбарча ў параўнанні з іншымі вядомымі выпадкамі асуджэння без палітычнага матыву.

Алег Зубрыцкі быў асуджаны судом Цэнтральнага раёна г. Мінска 10.03.2021 года да трох гадоў абмежавання волі з накіраваннем у выпраўленчую ўстанову адкрытага тыпу (накіраваны для адбыцця пакарання) па арт. 364 КК за пагрозы прымянення гвалту ў адрас члена сям'і супрацоўніка АМАП. Абвінавачаны адмаўляў факт адпраўкі паведамленні з пагрозамі. Прысуд заснаваны на супярэчлівых і сумніўных доказах, у тым ліку з прыкметамі фальсіфікацыі, а найважнейшы доказ – тэлефон пацярпелай, не быў даследаваны ні на следстве, ні ў судзе. Акрамя таго, суддзя падчас разгляду справы давала падставы сумнявацца ў сваёй бесстароннасці, даючы юрыдычныя парады пацярпелай. Такім чынам у дачыненні да абвінавачанага былі парушаныя шэраг прынцыпаў судовага разбору: прэзумпцыя невінаватасці, прынцып роўнасці бакоў.

Аляксей Мельнікаў быў асуджаны 8 лютага 2021 года судом Кастрычніцкага раёна г. Магілёва на сем гадоў пазбаўлення волі ў папраўчай калоніі паводле арт. 13 і ч. 2 арт. 293, ч. 3 арт. 295, ч. 1 арт. 295-3 за прыгатаванне да ўдзелу ў масавых беспарадках; незаконным вырабе, захоўванні, нашэнні прадметаў, дзеянне якіх заснавана на выкарыстанні гаручых рэчываў; незаконным вырабе і захоўванні агнястрэльнай зброі паўторна.

Абвінавачаны быў затрыманы 9 жніўня 2020 года. Паводле звестак прэс-службы Генеральнай пракуратуры, пры ім выявілі петарды, тры самаробныя запальныя прылады, якія змяшчаюць дымаўтваральныя піратэхнічныя склады, нож, якія ён "ўтойліва пераносіў і спрабаваў перавезці з Магілёва ў Мінск для непасрэднага асабістага ўдзелу ў масавых беспарадках". Пры ператрусе па месцы жыхарства ў абвінавачанага выявілі двуствольное гладкаствольную ручное агнястрэльную зброю.

Мельнікаў прызнаў віну часткова - у незаконным захоўванні зброі. Судовы працэс быў закрытым ў адсутнасць прадугледжаных для гэтага падстаў.

Як падкрэслівалася праваабаронцамі, пасля прэзідэнцкіх выбараў у Беларусі не назіралася масавых беспарадкаў, а адбываліся ў цэлым мірныя акцыі пратэсту супраць фальсіфікацыі вынікаў выбараў. Парушэнне судом прынцыпу адкрытасці і галоснасці пры разглядзе гэтай крымінальнай справы дазваляе сумнявацца ў выкананні прынцыпу прэзумпцыі невінаватасці ў дачыненні да абвінавачанага. У цэлым прысуд з'яўляецца занадта жорсткім і падлягае перагляду.

Андрэй Карэшнікаў быў асуджаны судом Цэнтральнага раёна г. Мінска 13.11.2020 года па ч. 1 арт. 339 і ч. 2 арт. 346 КК да двух гадоў пазбаўлення волі ў папраўчай калоніі за хуліганства і здзек над гісторыка-культурнымі каштоўнасцямі, здзейсненае ў дачыненні да асабліва каштоўных матэрыяльных гісторыка-культурных каштоўнасцяў і здзек над помнікам абаронцам Айчыны, што на думку суда выявілася ў нанясенні 14 жніўня на паверхню «жаночай фігуры, якая ўвасабляе абагульнены вобраз маці-Радзімы, сімвал перамогі і славы, якая з'яўляецца часткай архітэктурна-скульптурнага комплексу «Абеліск «Мінск – горад-герой», выявы ў выглядзе акружнасці і лініі. Змест  у выявы адсутнічае, што пацвердзіў абвінавачаны і эксперт. Не адмаўляючы проціпраўнасць дзеі, мы сумняваемся ў абгрунтаванасці кваліфікацыі дзеянняў абвінавачанага як крымінальна каральнае хуліганства, а таксама ў прымянімасці тэрміна «здзек» да яго дзеянняў.

Абодва склады злачынстваў адносяцца да катэгорыі менш цяжкіх, за здзяйсненне якіх прадугледжаны таксама меры пакарання, не звязаныя з пазбаўленнем волі. Разам з тым судом без належнага абгрунтавання пры наяўнасці змякчальных віну абставінаў і адсутнасці абцяжваючых прызначыў упершыню судзімаму абвінавачанаму найбольш цяжкі від пакарання, пры гэтым цалкам склаўшы пакарання па двух складах пры наяўнасці альтэрнатыў - паглынання і частковага складання. Такім чынам, ён асуджаны выбіральна у параўнанні з іншымі асуджанымі без наяўнасці палітычнага матыву.

Ігар Пыж'янаў асуджаны судом Лідскага раёна Гродзенскага раёна 17 чэрвеня 2021 года па ч. 1 арт. 366 КК на 3 гады пазбаўлення волі за гвалт у дачыненні да службовай асобы - прычыненне па неасцярожнасці цялеснага пашкоджання супрацоўніку КДБ, які з калегам адвольна затрымліваў абвінавачанага. Па звестках, атрыманых праваабаронцамі, судовае пасяджэнне было закрытым - у адсутнасць прадугледжаных законам падстаў.

Затрыманне І. Пыж'янава, аднаго з актывістаў-назіральнікаў выбарчай кампаніі 2020 года, расцэнена намі як адвольнае, паколькі закон прадугледжвае магчымасць затрымання грамадзяніна ў сувязі са здзяйсненнем ім адміністрацыйнага правапарушэння або падазрэннем у здзяйсненні або здзяйсненнем ім злачынства; аб затрыманні і яго прычынах грамадзянін павінен быць апавешчаны. У іншым выпадку ў дзеяннях грамадзяніна, які аказаў непадпарадкаванне або супраціву незаконнаму затрыманню, варта ўгледжваць неабходную абарону, накіраваную на абарону сваіх правоў – а ва ўмовах калапсу Нацыянальнай юрыдычнай сістэмы, магчыма, - жыцця і здароўя. Прычыненне неасцярожных цялесных пашкоджанняў асобай, якая знаходзіцца ў стане неабходнай абароны, не пераследуецца ў крымінальным парадку.

Пры такіх абставінах прысуд, вынесены па выніках закрытага судовага пасяджэння, падлягае перагляду з захаваннем працэсуальных гарантый, адной з якіх з'яўляецца галосны і адкрыты разгляд справы судамі.

Іван Вярбіцкі асуджаны судом Смаргонскага раёна Гродзенскай вобласці 15.03.2021 г. па ч. 5 арт. 16, ч. 1 арт. 289 КК і ч. 1 арт. 377 КК да васьмі гадоў і 1 месяца пазбаўлення волі ў папраўчай калоніі за падбухторванне да акта тэрарызму  і знішчэнне пастановы на ператрус.

У адпаведнасці з КК, падбухторшчыкам прызнаецца асоба, схіліўшая іншую асобу да здзяйснення злачынства. Пытанне аб тым, што хто-небудзь быў схільны да здзяйснення злачынства, не даследавалася судом. Акрамя таго, пад схіленнем у крымінальным праве разумеецца больш пэўныя дзеянні: узбуджэнні ў іншай асобы рашучасці здзейсніць канкрэтнае злачынства шляхам просьбаў, перакананняў, подкупу, запалохвання, пагроз і іншымі спосабамі. Такім чынам, дзеянні абвінавачанага мелі прыкметы заклікаў да здзяйснення правапарушэння, а не падбухторвання ў сэнсе ч. 5 арт. 16 КК.

У адпаведнасці з ч. 3 арт. 361 КК, публічныя заклікі да здзяйснення акта тэрарызму, учыненыя з выкарыстаннем сеткі Інтэрнэт, з'яўляліся па дзеючаму на момант здзяйснення дзеі менш цяжкім злачынствам і караліся пазбаўленнем волі на тэрмін ад двух да пяці гадоў, з магчымасцю прымянення іншых мер крымінальнай адказнасці. Аднак суд памылкова кваліфікаваў дзеянні І. Вярбіцкага па загадзя больш цяжкім складзе злачынства - акт тэрарызму, а вышэйстаячыя судовыя інстанцыі гэтую памылку да гэтага часу не выправілі. Такім чынам, правы і свабоды абвінавачанага, якія ў гэтай справе маглі быць правамерна абмежаваныя, парушаныя загадзя непрапарцыйным празмерна жорсткім пакараннем.

У чарговы раз падкрэсліваем, што ў шэрагу пералічаных выпадкаў супрацьпраўнасць і сумніўны характар дзеянняў абвінавачаных былі следствам адсутнасці магчымасці свабоднага выказвання меркавання, былі выкліканыя адсутнасцю расследавання злачынстваў у дачыненні да мірных пратэстоўцаў і іншых ахвяр жорсткага абыходжання і катаванняў, расчараваннем у здольнасці ўладаў спыніць беззаконне.

Ацэньваючы ўсе гэтыя выпадкі крымінальнага пераследу, мы прыходзім да высновы аб існаванні ў кожным з іх палітычнага матыву пераследу абвінавачаных, а таксама істотных парушэнняў матэрыяльнага і працэсуальнага права, якія прама ўплывалі на вынікі разгляду справы.

Згаджаючыся з пазіцыяй Вярхоўнага Суда, мы падкрэсліваем, што прысуд, з'яўляючыся найважнейшым актам правасуддзя па крымінальнай справе, павінен быць законным, абгрунтаваным, матываваным і справядлівым, пастаноўленым у строгай адпаведнасці з прынцыпамі прэзумпцыі невінаватасці, спаборнасці і роўнасці бакоў у крымінальным працэсе.

Аднак прымяненне ўнутранага заканадаўства ў пералічаных справах, ацэнка фактаў і доказаў у той ці іншай ступені насілі адвольны характар і склалі відавочныя памылкі, чым суд парушыў сваё абавязацельства ў дачыненні да незалежнасці і бесстароннасці, а прызначэнне дэманстратыўна суровых пакаранняў істотна пагоршыла становішча абвінавачаных у параўнанні з іншымі асуджанымі ў падобнай сітуацыі без палітычнага матыву.

У адпаведнасці з Кіраўніцтвам па вызначэнні паняцця "палітычны зняволены", палітычным зняволеным з'яўляецца асоба, пазбаўленая свабоды, калі пры наяўнасці палітычных матываў яе пераследу мае месца хаця б адзін з наступных фактараў:

• a) пазбаўленне волі было ўжыта ў парушэнне права на справядлівае судовае разбіральніцтва, іншых правоў і свабод, гарантаваных пактам або Еўрапейскай канвенцыяй аб абароне правоў чалавека і асноўных свабод;

• b) пазбаўленне волі было заснавана на фальсіфікацыі доказаў усьвядомленага правапарушэння або пры адсутнасці падзеі або складу правапарушэння альбо яго здзяйсненні іншай асобай;

• c) працягласць або ўмовы пазбаўлення волі відавочна непрапарцыйныя (неадэкватныя) правапарушэнню, у якім асоба падазраецца, абвінавачваецца альбо была прызнана вінаватым;

• d) асоба пазбаўлена волі выбіральна у параўнанні з іншымі асобамі.

Мы, прадстаўнікі беларускай праваабарончай супольнасці, заяўляем, што пераслед Уладзіслава Бурына, Дзяніса Сырца, Аляксандра Жмуро, Ларысы Танкашкур, Максіма Скалкіна, Юрыя Самусевіча, Аляксея Галоўкіна, Алега Зубрыцкага, Аляксея Мельнікава, Андрэя Карэшнікава, Ігара Пыж'янава, Івана Вярбіцкага з'яўляецца палітычна матываваным, а яны самі – палітычнымі зняволенымі. У сувязі з гэтым, мы, прадстаўнікі беларускіх праваабарончых арганізацый, патрабуем ад уладаў Беларусі:

• перагляду прынятых у дачыненні да іх мер і судовых рашэнняў пры выкананні права на справядлівае судовае разбіральніцтва і ліквідацыі фактараў, якія паўплывалі на прысуд;

• вызвалення з ужываннем іншых мер, якія забяспечваюць яўку ў суд;

• неадкладна вызваліць усіх палітычных зняволеных і спыніць палітычныя рэпрэсіі супраць грамадзянаў краіны.

Праваабарончы цэнтр "Вясна";

Цэнтр прававой трансфармацыі Lawtrend;

Беларускі дакументацыйны цэнтр;

"Ініцыятыва FORB";

РПГА "Беларускі Хельсінкскі Камітэт".

Кансультацыйны цэнтр па актуальных міжнародных практыках і іх імплементацыі ў праве "Хьюман канстанта";

Беларускі дом правоў чалавека імя Барыса Звозскава;

Беларускі ПЭН-цэнтр.