«Прысуд Арлову — помста выбітнаму праваабаронцу за тое, што ён называў рэчы сваімі імёнамі»: каментуюць праваабаронцы

Галавінскі суд Масквы 27 лютага вынес прысуд праваабаронцу, сустаршыні цэнтра "Мемарыял" Алегу Арлову. Яго абвінавацілі ў "паўторнай дыскрэдытацыі" войска паводле ч.1 арт. 280.3 Крымінальнага кодэкса РФ і асудзілі на два з паловай гады калоніі.

Прысуд каментуюць праваабаронцы.

Праваабаронца Канстанцін Старадубец:

"Прысуд Алегу Арлову - гэта відавочная помста выбітнаму праваабаронцу за тое, што ён называў рэчы сваімі імёнамі: вайну – вайной, забойствы – забойствамі, а фашызм – фашызмам. Турэмнае зняволенне за выказванне меркавання – чарговы відавочны сімптом "цяжкай хваробы" расійскай судовай сістэмы, у прыватнасці, і ўсёй улады краіны ў яе цяперашнім стане.

Алег Арлоў і "Мемарыял" – шматгадовыя калегі і сапраўдныя аднадумцы "Вясны". Таму для нас гэты прысуд яшчэ больш абуральны.

Год таму, пасля прысуду ў "справе Вясны", Арлоў сказаў, што "калі апынаешся ў Беларусі, то бачыш, што Расіі яшчэ ёсць куды падаць". Сёння мы пабачылі жахлівую глыбіню гэтай бездані."

Нагадаем, Алег Арлоў неаднаразова наведваў Беларусь, меў шчыльныя кантакты з праваабаронцамі, ведаў пра сітуацыю з правамі чалавека ў нашай краіне. Ён падтрымліваў на першым судзе ў 2012 годзе кіраўніка "Вясны" Алеся Бяляцкага.

Алег Арлоў на судзе па справе Алеся Бяляцкага (у другім радзе па центры ў акулярах)

Апошні раз, калі Арлоў збіраўся прысутнічаць 3 сакавіка 2023 года на абвяшчэнні прысуду фігурантам справы "Вясны", яму падчас пасадкі на самалёт да Мінска заявілі што рашэннем уладаў Беларусі яму забаронены ўезд у краіну.

Кіраўнік праваабарончых праграм Маскоўскай Хельсінскай групы, праваабаронца Раман Кісялеў:

"Прысуд Арлову, на жаль, быў непазбежным. Як ён сам правільна сказаў у сваім апошнім слове: "пакаранне мне таксама непазбежна, таму што ў цяперашніх умовах апраўданне па такім абвінавачванні немагчыма". Працэсы па артыкуле аб дыскрэдытацыі арміі – асабліва палітычныя працэсы з прадвызначаным вынікам, загадкай у іх з'яўляецца толькі пакаранне, якое могуць прызначыць. У выпадку ж Арлова, гэта ўжо другі працэс: першы, па тых жа абвінавачваннях, скончыўся штрафам. Яму далі зразумець, што ў краіне яму не рады, і што яму даюць магчымасць з'ехаць. Але Алег Пятровіч адмовіўся ад такой "вялікадушнай" магчымасці і застаўся, правакатыўна адмовіўшыся ўдзельнічаць у паўторным працэсе, вынікаючы вопыту савецкіх дысідэнтаў на аналагічных працэсах па антысавецкай дзейнасці. Таму вынік сённяшняга працэсу, я думаю, для многіх быў прадказальны. Пасля такой колькасці папярэджанняў даць яму зноў пакаранне, не звязанае з пазбаўленнем волі, было б праявай слабасці. Ва ўсякім выпадку так у высокіх колах у нас успрымаюць нерэалізаваныя пагрозы.

Раман Кісялёў.

Два гады і 6 месяцаў у цяперашніх умовах-гэта вялікі тэрмін (хоць бываюць і куды вялікія па гэтым жа артыкуле). Падзеі рухаюцца вельмі імкліва і складана сказаць, што будзе заўтра, што ўжо казаць пра тое, што будзе праз два з паловай гады. Разам з тым зразумела, што ў рэжыму Цяпер з'явіўся дадатковы высокастатусны палітычны зняволены, чыё жыццё заўсёды будзе ва ўмовах небяспекі, пакуль ён будзе знаходзіцца ў засценках. Гісторыя Аляксея Навальнага наглядна паказвае, што ў турме ніхто не ў бяспецы, нават умоўныя зняволеныя першага класа...

Напэўна, з вышэйсказанага можа падацца, што я не згодны з выбарам Алега Пятровіча, з выбарам застацца ў Расеі з амаль адназначнай перспектывай турмы. Але гэта не так. Мне здаецца, што такі выбар — гэта вельмі інтымнае, цяжкае і лёсавызначальнае рашэнне, якое не прымаецца легкадумна, асабліва людзьмі, якія прысвяцілі Расіі і яе людзям амаль усё сваё жыццё. Напэўна мы можам разважаць пра нейкія стратэгічныя меркаванні ў катэгорыях карыснасці, але мы ні ў якім разе не павінны пазбаўляць людзей маральнай аўтаномнасці і магчымасці самастойна вызначаць прыярытэты сваёй асабістай барацьбы з тыраніяй. Выніковае рашэнне павінна заставацца за самім людзьмі, і нам іх рашэнне трэба паважаць, нават калі яго вельмі цяжка прыняць. Гэта несумненна трагедыя гэтага часу, але без яе, я баюся, інакш немагчыма".

Праваабаронца Саша Кулаева:

"Прысуд Алегу Арлову, вядомаму праваабаронцу, дзейнасць якога пачалася яшчэ да канца Савецкага Саюза і якая была вельмі паслядоўнай, зусім жудасны. Паслядоўнасць пазіцыі Алега проста, я б сказала, рэдкая. Ён выйшаў у пачатку супраць дзеянняў тады яшчэ савецкай улады ў Афганістане. Ён распаўсюджваў антываенныя ўлёткі супраць дзеянняў Савецкага Саюза ў Афганістане, ён дакументаваў злачынствы расейскай ужо арміі ў Чачні, Грузіі, Украіне. Ён выступаў супраць злачынстваў расейскай арміі ў Сірыі. Алег паслядоўна выступаў усё сваё жыццё супраць беспакаранасці, супраць парушэнняў правоў чалавека, супраць злачынстваў супраць чалавечнасці. Калі была забітая за аналагічную працу яго калега Наталля Эстэмірава, менавіта Алег назваў вінаватых іх сапраўднымі імёнамі. Гэта быў першы гучны судовы працэс, калі Кадыраў падаў на яго ў суд.

Аляксандра Кулаева.

Алег і цяпер, і з турмы таксама, я ў гэтым абсалютна ўпэўненая, не зменіць сваёй пазіцыі, і будзе верны ёй і будзе яе выказваць.

Алег — чалавек ва ўзросце, і яго арышт не толькі палітычная трагедыя, але і чалавечая — для яго, для яго сям'і, для ўсіх яго сяброў. Мы ўсе вельмі шмат гадоў сябруем і працуем разам з Алегам. І ягоны арышт прыняць, зразумець, па-чалавечы проста немагчыма. Але вядома ж, маштаб вось гэтай чалавечай трагедыі на мой погляд перакрываецца маштабам палітычным, паколькі арыштаваць шматгадовага кіраўніка праваабарончага цэнтра "Мемарыял", які толькі што атрымаў Нобелеўскую прэмію, арыштаваць чалавека такога аўтарытэту і такога паслядоўна мірнага выказвання сваіх меркаванняў, заўсёды адкрыта адказваў за кожнае сваё слова, які ніколі не хаваўся ні за якімі псеўданімамі, гэта вельмі выразны барометр і паказчык узроўню рэпрэсій, які цяпер абсалютна беспрэцэдэнтны. У кантэксце смерці Навальнага ў зняволенні, у кантэксце страшных злачынстваў, якія адбываюцца цяпер ва Украіне, арышт Алега Пятровіча Арлова, на мой погляд ўстае вось у гэты страшны Спіс. Ён далучаецца, на жаль, да сотняў палітычных зняволеных, якіх ён абараняў, пра якіх ён увесь час казаў, пакуль быў на волі, і на самай справе гэта падводзіць такі вельмі страшны вынік, але, баюся, не з'яўляецца апошняй падзеяй у гэтым ланцугу жаху і беззаконня, якім проста накрыла, як хваляй, Расію. І баюся, што гэтая хваля цяпер будзе толькі нарастаць. Супраціўляцца гэтаму трэба ўсімі сіламі, якія толькі ёсць, на міжнародным узроўні, на расійскім узроўні, і на рэгіянальным узроўні. Я ўпэўнена, што ўсе калегі будуць працаваць над яго вызваленнем, гэтак жа, як і над вызваленнем усіх палітычных зняволеных, не пакладаючы рук".

Арыгінальная публікацыя на сайце "Вясны"